Over werk, balans en de arbeidsparadox van de Rotterdamse professional.
Rotterdam weet van aanpakken. We bouwen bruggen, graven tunnels, stapelen dozen de hele wereld over. Geen gedoe, geen omwegen. En als je vraagt hoe het gaat zeggen we steevast: “Goed hoor,” zelfs als het eigenlijk helemaal niet zo prima is.
Ik zie ze vaak, die “goed hoor”-mensen. Tussen de dertig en vijfenveertig. HBO of universiteit, lekker bezig. Soms nét gepromoveerd, soms nét vader of moeder geworden, soms nét iets kwijtgeraakt dat ze niet onder woorden kunnen brengen. Ze stappen bij me binnen omdat er iets schuurt. Ze slapen slecht. Ze hebben het gevoel dat ze nergens écht meer op aan gaan.
Maar vraag je wat er precies mis is? Dan komt-ie weer: “Ach joh… het gaat wel.”
Ja, het gáát wel. Dat is precies het probleem.
We zijn getraind om door te gaan. Zelfs als we niet meer weten waarheen. We zijn grootgebracht met de gedachte dat stilstaan achteruitgang is. Dat het een luxe is om na te denken over je werkgeluk. Of erger nog: soft. Terwijl het juist lef kost. Het vraagt moed om toe te geven dat je geen idee meer hebt waarom je elke ochtend naar dat scherm tuurt of je agenda volplempt met calls die je leeg achterlaten.
Ik noem het de Rotterdamse paradox: we zijn trots op onze nuchterheid maar soms zit daar juist de kramp. Want zolang je blijft roeien met de riemen die je hebt, stel je jezelf nooit de vraag of je überhaupt nog in de juiste boot zit.
Pas geleden sprak ik een man van 39, teamleider in de zorg. Functioneert goed, geen klachten. Maar toen ik vroeg wanneer hij voor het laatst iets had gedaan wat hij zélf wilde — zonder verplichting, zonder doel, zonder het voor iemand anders te doen — bleef het stil. Alsof ik hem een vraag stelde in het Fins.
We zijn geen machines. We kunnen veel, maar niet eindeloos. En het is geen falen om op de rem te trappen, het is juist verdomd volwassen om af en toe pas op de plaats te maken. Even te kijken: zit ik nog op koers? Of ben ik gewoon aan het volhouden omdat dat makkelijker is dan veranderen?
Dat is waar coaching om draait. Niet om eindeloos praten over je jeugd of visualiseren hoe je op een bergtop staat met de wind door je haren. Maar om eerlijk durven kijken. Naar je werk, naar je leven, en vooral naar jezelf. En als het niet klopt? Dan gaan we niet miepen. Dan gaan we het anders doen. In kleine stappen. Zonder poeha. Gewoon verder.
Dus ja, je kunt blijven zeggen dat het wel gaat. Maar als je ergens voelt dat er meer in zit – in je werk, in jezelf – dan is het misschien tijd voor een ander soort gesprek.
Met iemand die geen zweverig gedoe verkoopt, maar gewoon met je kijkt waar je staat en waar je naartoe wilt.
Als coach in Rotterdam werk ik met mensen die, net als jij, stevig in hun schoenen staan maar soms even vastlopen. Nuchter. Direct. En altijd gericht op beweging. Loopbaancoach Rotterdam klinkt misschien formeel, maar soms is dat precies wat je nodig hebt: iemand die je helpt weer richting te kiezen. Kijk voor mijn werk als loopbaancoach in Rotterdam op https://baarscoaching.nl/
